Wiadomości i prasa

Sid Vicious nigdy nie uwierzyłby, ile warte są jego stare ubrania i że fałszerze dołożyli wszelkich starań, aby je podrobić.
Niedawno mieszkający w Londynie historyk popkultury Paul Gorman, autor książki The Life and Times of Malcolm McLaren: A Biography i licytator Rock Fashion Paul Gorman nabył dzieło należące do Marra. Do oceny koszula Malcolma McLarena. Wytwórnia Seditionaries Vivienne Westwood, ok. 1977 r.
Jest wykonany z muślinu i ma natychmiast rozpoznawalną grafikę autorstwa artysty Jamiego Reida, przedstawiającą okładki singla Sex Pistols „Anarchy in the UK”.
Jeśli to prawda, osiągnie atrakcyjną cenę na aukcji. Na aukcji w Bonhams w maju sprzedano spadochronową koszulę pana McLarena i pani Westwood z 1977 r. za 6660 dolarów wraz z rzadkim czarno-czerwonym moherowym swetrem z haftowaną czaszką i crossbones i „Sex Pistols” No Future „Lyrics” sprzedano za 8896 dolarów.
Jednakże Gorman nie był przekonany, czy oceniana przez niego koszula jest zgodna z tym, co twierdził jej właściciel.
„W niektórych miejscach muzułmanin jest przestarzały” – stwierdził Gorman. „Ale gdzie indziej tkanina była wciąż zbyt świeża. Atrament nie był jakości z lat 70. XX wieku i nie wnikał w tkaninę”. Zapytany o pochodzenie sprzedawca wycofał przedmiot z domu aukcyjnego i powiedział, że został następnie sprzedany prywatnie. „W kolekcji muzealnej znajduje się tylko jedna podobna koszula” – powiedział Gorman – „i to też jest wątpliwe”.
Witamy w dziwnym i lukratywnym świecie fałszywego punka. Przez ostatnie 30 lat udawał, że jest robiony ręcznie, z oryginalnymi projektami zawierającymi S-M i brudną grafikę, innowacyjne kroje i paski, wzory z nadwyżek wojskowych, tweedy i lateks – Sid Vicious i jego rówieśnicy z Anarchii To, co zasłynęło w epoce ideologii – stało się rozwijającym się przemysłem.
„Co miesiąc dostaję kilka e-maili z pytaniami, czy coś jest prawdziwe” – powiedział Steven Philip, archiwista mody, kolekcjoner i konsultant. „Nie będę się w to angażować. Ludzie kupują złoto głupców. Na prawdziwą zawsze znajdzie się 500 podróbek”.
Od pół wieku McLaren i pani Westwood otwierają butik kontrkultury Let It Rock pod adresem 430 King's Road w Londynie. Sklep ten, obecnie znany jako Worlds End, jest kolebką mody ulicznej. Jego właścicielami są projektanci, którzy zdefiniowali scenę punkową.
W ciągu następnych 10 lat sklep przekształcił się w Sex and Seditionaries, wprowadzając wygląd i brzmienie, które miały dalekosiężne skutki i dlatego nadawały się do kolekcjonowania. „Pojedyncze artykuły są bardzo rzadkie z wielu czynników” – mówi Alexander Fury, autor „Vivienne Westwood Catwalk”. „Czas ich produkcji jest krótki, ubrania drogie, a ludzie kupują je i noszą, dopóki się nie rozpadną”.
Dyrektor artystyczny Diora i Fendi, Kim Jones, ma mnóstwo oryginalnych prac i wierzy, że „Westwood i McLaren stworzyli wzór nowoczesnej odzieży. Byli wizjonerami” – mówi.
Wiele muzeów również gromadzi te rzeczy. Michael Costiff, społecznik, projektant wnętrz i kustosz Światowego Archiwum Sklepów przy Dover Street Market, był wczesnym klientem pana McLarena i pani Westwood. 178 strojów, które skompletował wraz ze swoją żoną Gerlinde, znajdują się obecnie w zbiorach Muzeum Wiktorii i Alberta, które zakupiło kolekcję Costiffa w 2002 roku za 42 500 funtów od Narodowego Funduszu Zbiorów Sztuki.
Wartość zabytkowych McLarena i Westwooda czyni z nich cel dla modowych piratów. Na najbardziej oczywistym poziomie repliki są dostępne w Internecie i sprzedawane bezpośrednio i tanio, bez oszustwa – po prostu znajoma grafika na prostym t-shircie.
„Ta praca pochodzi ze świata sztuki” – powiedział Paul Stolper, londyński galerzysta, którego ogromna kolekcja oryginalnych dzieł punkowych znajduje się obecnie w Metropolitan Museum of Art. „Jedno lub dwa obrazy z pewnego okresu, np. Che Guevara czy Marilyn są w końcu przekazywane przez naszą kulturę. Sex Pistols wyznaczają epokę, więc obrazy są nieustannie powielane.”
Są też bardziej oczywiste podróbki, takie jak tania koszulka Fruit of the Loom z ukrzyżowaną Myszką Miki lub szorty bondage „SEX Original” za 190 dolarów od A Store Robot w Tokio, które łatwo rozpoznać jako nieoryginalne. nowy materiał i fakt, że ten styl tak naprawdę nie powstał w latach 70. XX wieku. Japoński rynek jest zalany podróbkami.
W zeszłym roku Gorman znalazł na eBay w Wielkiej Brytanii odzież o nazwie „Vintage Seditionaries Vivienne Westwood 'Charlie Brown' White T-Shirt', którą kupił jako studium przypadku za 100 funtów (około 139 dolarów).
„To interesujący przykład fałszerstwa” – powiedział. „To nigdy nie istniało. Jednak dodanie sloganu „Destruction” i fala prób wykorzystania uwielbianej postaci z kreskówek przedstawionej w kontrkulturowy sposób wpłynęły na podejście McLarena i Westwooda. Korzystam z profesjonalnych drukarek, które potwierdziły, że tusze są nowoczesne, podobnie jak szycie T-shirtów.”
Wdowa po McLarenie, Young Kim, przez lata ciężko pracowała, aby zachować jego dziedzictwo. „W 2013 roku pojechałam do Metropolitan Museum, aby obejrzeć ich kolekcję” – powiedziała pani King. „Byłam zszokowana, gdy dowiedziałam się, że większość były fałszywe. Oryginalne ubrania były małe. Malcolm sprawił, że pasowały do ​​niego i Vivienne. Wiele ubrań w Met było ogromnych i pasowało na dzisiejsze pre-punki.
Są też inne oznaki. „Mają parę tweedowych i skórzanych spodni, które są rzadkie i autentyczne” – powiedziała pani King. „Tak się składa, że ​​mają drugą parę, która jest fałszywa. Szwy znajdują się na górze paska, a nie wewnątrz, jak miałoby to miejsce w dobrze wykonanym ubraniu. A pierścień D jest taki nowy.”
Prace prezentowane na wystawie „Punk: od chaosu do haute couture” w Met w 2013 roku wzbudziły zainteresowanie po tym, jak pani King i pan Gorman publicznie skomentowali rzekome podróbki i wiele niespójności pokazu.
Pojawiają się jednak pytania dotyczące dzieł, które trafiły do ​​muzeum osiem lat wcześniej. Przykładami mogą być garnitur bondage, który zajmował ważne miejsce w programie „Anglomania” w 2006 roku, przypisywany londyńskiemu handlarzowi antykami Simonowi Eastonowi oraz wypożyczalni zabytkowych Westwood i McLaren Punk. Pistol Collection, która zapewniała stylistów i filmowców, oraz w 2003 roku Irakijczyk Mr. Stone i jego partner biznesowy, Gerald Bowey, założyli muzeum w Internecie. W pewnym momencie muzeum przestało wystawiać garnitury jako część swojej kolekcji.
„W 2015 roku dwie prace McLarena-Westwooda z naszej kolekcji uznano za podróbki” – powiedział Andrew Bolton, główny kurator w Metropolitan Costume Institute. „Prace następnie zwrócono. Nasze badania w tej dziedzinie są w toku.”
Gorman wysłał Boltonowi kilka e-maili, w których stwierdził, że występują problemy z innymi pracami z tej serii, ale Gorman powiedział, że Bolton już mu nie odpowiedział. Rzeczniczka Instytutu Kostiumów stwierdziła, że ​​elementy były wielokrotnie sprawdzane przez ekspertów. Bolton odmówił przedstawienia dodatkowego komentarza do tego artykułu.
Easton, który nie chciał komentować tego artykułu, przekazał e-mailem, że pan Bowie przemawia w jego imieniu, ale jego nazwisko niezatarło się w fałszywej legendzie punka. Z biegiem lat jego strona PunkPistol.com, zarchiwizowana w 2008 r., stała się przez wielu uważany za wiarygodne źródło archiwalne oryginalnych projektów McLarena i Westwooda.
Jednak Bowie powiedział, że pomimo wszelkich starań, aby zatwierdzić kolekcję, „utrudniał to przypadkowy sposób, w jaki ubrania zostały pierwotnie zaprojektowane, wyprodukowane, a następnie powielone. Dziś, nawet biorąc pod uwagę wykazy z katalogów aukcyjnych, paragony, a w niektórych przypadkach certyfikaty Westwood, ubrania te nadal budzą kontrowersje”.
W dniu 9 września 2008 r. pan McLaren został po raz pierwszy poinformowany o skali oszustwa wokół niego i pani Westwood za pośrednictwem anonimowego e-maila przesłanego przez pana Gormana na potrzeby tego artykułu i zweryfikowanego przez panią Kim.
“Cheaters wake up to fakes!” reads the subject line, and the sender is only identified as “Minnie Minx” from deadsexpistol@googlemail.com.A number of people from the London fashion industry have been accused of conspiracy in the email, which also refers to a 2008 court case involving Scotland Yard.
„W następstwie doniesień policja przeszukała domy w Croydon i Eastbourne, gdzie znalazła rolki etykiet z agitatorami” – czytamy w e-mailu. „Ale kim są ci nowi dowcipnisie? Witamy pana Granta Howarda i pana Lee Parkera.
Grant Champkins-Howard, obecnie DJ pod pseudonimem Grant Dale, i Lee Parker, hydraulik, stanęli przed sądem koronnym w Kingston w czerwcu 2010 roku, powiedziała sędzia Susan Matthews. To „staromodni kłamcy”. W 2008 r. oddział Metropolitan Arts and Antiquities Fraud Squad rzeczywiście dokonał nalotu na ich majątek i przechwycił ładunek rzekomo podrobionych ubrań McLarena i Westwooda oraz powiązanych materiałów, a także 120 podrobionych druków Banksy’ego.
Później uznano ich za winnych fałszowania pracy Banksy’ego. McLaren, jedyny twórca oryginalnej odzieży Sex and Seditionaries, który zgodził się złożyć zeznania, został poproszony o zbadanie skonfiskowanych przedmiotów i wskazanie wskazówek wskazujących, że ubrania te były podróbkami: nieprawidłowy rozmiar napisów na szablonie, niespójny materiał, użycie zamków błyskawicznych YKK zamiast Lightning , nieprawidłowe zestawienie grafik i farbowana stara biała koszulka.
„Był wściekły” – powiedziała pani King. „Bardzo gorąco pragnął chronić i bronić swojej pracy. To było dla niego cenne.” Po rozpadzie partnerstwa między McLarenem i panią Westwood w 1984 r. między nimi od dawna było głośno. Spór nigdy nie został rozstrzygnięty, a napięcie stworzyło próżnię dla fałszerzy.
Howard i Parker otrzymali wyroki w zawieszeniu w sprawie Banksa, ale sprawa dotycząca fałszywych ubrań została umorzona po śmierci McLarena w 2010 r., ponieważ był on kluczowym świadkiem oskarżenia w terenie.
Okazuje się jednak, że rodzina pani Westwood mogła nieumyślnie stworzyć lub napędzać fałszywy przemysł punkowy. Wykonałem limitowane edycje niektórych wczesnych projektów, aby zebrać pieniądze na wypuszczenie Agenta Provocateur” – powiedział Joe Corré, syn pana McLarena i pani McLaren Westwood, który w 1994 roku otworzył własną firmę bieliźniarską.
„Odtworzyliśmy T-shirt z kością kurczaka i T-shirt „Venus” – powiedział pan Corré. „Zostały oznaczone jako repliki z limitowanej edycji, wyprodukowane w limitowanej liczbie 100 sztuk, a następnie sprzedane na rynek japoński .” Przed tymi szczegółowymi i drogimi replikami reprodukcje dzieł ograniczały się do oczywistych sitodruków na hurtowych koszulkach. Szybkość produkcji jest duża, a cena jest dość tania.
Pan Corré powiedział, że Vivienne Westwood udzieliła licencji na reprodukcje. McLaren był zły. W e-mailu z dnia 14 października 2008 r. skierowanym do grupy, w której znajdował się dziennikarz Steven Daly, pan McLaren napisał: „Kto im na to pozwolił? Powiedziałem Joemu, żeby natychmiast przestał i napisał do niego. Jestem zły.
Pani Corré, która niedawno została dyrektorką Fundacji Vivienne, „w sposób współczujący wykorzystuje prawa autorskie do swojej pracy, aby zbierać fundusze na różne cele”. Powiedział, że zbada, jak „położyć kres” podrabianiu. Pani King nadal walczy o dziedzictwo pana McLarena i wierzy, że jest on wielokrotnie wymazany z własnej historii.
Punkowy biznes panów Eastona i pana Boweya, zajmujący się pistoletami, w dalszym ciągu sprzedaje prace pani Westwood i pana McLarena za pośrednictwem sklepu Etsy SeditionariesInTheUK, z których większość posiada list certyfikacyjny wystawiony przez Vivienne Westwood Company, podpisany, zaprojektowany i zarchiwizowany przez Murraya Blewetta. Należą do nich koszule w paski z kołnierzykiem Piotrusia Pana i odwróconymi jedwabnymi naszywkami Karola Marksa oraz bawełniane i gumowe kurtki inspirowane Levi'sem.
Internet nie jest tak rygorystyczny jak większość domów aukcyjnych i nie skomentowaliby tego artykułu, twierdząc, że przedstawiają jedynie dzieła o kuloodpornym pochodzeniu, tj. zdjęcia właściciela noszącego ubrania z lat 70. XX wieku.
„Ważne jest, aby zrozumieć, że wiele ofiar podrabiania to ofiary dobrowolne” – powiedział Gorman. „Naprawdę chcą wierzyć, że są częścią oryginalnej historii. Na tym właśnie polega moda, prawda? Wszystko napędzane jest pożądaniem.”